Hel&Paradijs op aarde
Door: Rogier
Blijf op de hoogte en volg Rogier & Marieke
25 Juli 2009 | Brazilië, Brasilia
Beste lezer,
De winter in Brazilië is onderandere uitermate geschikt voor een avond intensief buiten voetballen en daarna, nu, buiten een verhaaltje typen op de laptop. We zijn inmiddels op de Sitio in Pequeri. Een plaatsje dat opeens verschijnt na een van de vele bochten in de anderhalf uur durende, hobbelige, roodstoffige en desolaat aandoende zandweg. En zoals ik al zei, opeens Pequeri. Een mooi aangelegde hoofdstraat tussen twee heuvelruggen met daarop kleurige huisjes, een mintgroene kerk en zelfs een roze ziekenhuisje. Langs de hoofdstraat een bakkerij, wat tentjes waar Bar boven staat, een supermercado en meer kleine winkeltjes die in vrijwel alles voorzien. De mensen zijn vriendelijk en rustig. Ze dragen strohoeden, rijden een brommer of een kever en groeten je met Bom Dia. Als we verder rijden, aan de andere kant van dit dorpje, staat een bord met daarop ‘Sitio Shalom, 1 km’. Na nog een paar bochtjes in onze VolkswagenBus (jaja, de auto die de komende maanden ons ‘bezit’ is) ,op ditmaal een asfaltweg, naar rechts en daar ligt de Sitio. Na de ingang een meertje met daaraan twee mooie witte huisjes. Links kronkelt de zandweg omhoog, langs een moestuin, de koeien en kippen en het zwembad. En dan komen we aan op het grote terrein van de Sitio Shalom. In een schitterend gekleurde natuur liggen 7 witte huisjes, een boerderij, een washok en een voetbal/volley/basketbal veld waar de Cruyfffoundation jaloers op is. Hier, tussen natuur en veel verschillende dieren, worden de kinderen opgevangen. Na een leven van drugs, dood, eenzaamheid en angst biedt deze plek misschien wel alles wat ze nodig hebben. Rust, liefde, structuur en warmte.
Dat was woensdag. De dag daarvoor, dinsdag, was het meer dan de andere kant van het leven. Met nog een paar andere vrijwilligers en onder leiding van Robert zijn we in de krochten van menselijk ellende afgedaald. Het is ontzettend moeilijk om te beschrijven wat we hebben gezien, geroken en gevoeld in de krottenwijken van Rio. Zo liepen we via een hoofdstraat van de wijk Manquinhos een donkerder zijstraatje in om dieper de wijk in te gaan. Overal word je in de gaten gehouden, lopen jongens van 17 met automatische pistolen, liggen stapels crack op kleedjes te koop en klinkt het ‘Gringo, gringo’. Maar als het daar bij bleef zou het goed zijn. In een zijstraatje zien we dat iemand letterlijk wordt doodgeslagen met voeten en wapens, iets verderop een pleintje met wel honderd crackgebruikers van onder de 10 tot 20 (want veel ouder wordt je er niet snel), zwangere meisjes, jonge moeders maar geen vaders. Varkens die wroeten in het afval en daartussen kleine kinderen met vliegers die nog nergens van af lijken te weten. Allemaal gebruikers en krottenwijkbewoners of straatbewoners. De angst is voelbaar, en we waren er maar een half uurtje. Voor de doelgroep is dit dagelijkse realiteit, liggend op een kartonnetje en verslaafd aan de crack. Ik blijf enorm in gebreke. De geur, de beelden en het gevoel, het is echt moeilijk te beschrijven. Gelukkig konden we zelfs in deze wijk een succesverhaal bezoeken. Voor een gezin dat in een krot woonde wordt met geld van Remer een huisje gebouwd.
Er waren nog meer mooie dingen. ’s Morgens gaan we naar de wijk Jacarezinho om daar kinderen te zoeken die mee willen naar Casa Bethania. Voor een warme douche, schone kleren, een broodje en voor wie wil zelfs een gezellig dagprogramma. Vreemd dat het moeite kost om de kinderen mee te krijgen. Zoveel wantrouwen en angst. Maar we vinden een jong mannetje, helemaal onder modder. Een vriend van hem met één been gaat ook mee. Dan nog een jonger en een ouder meisje, beide mager door het leven van de straat en de crack. Later komen er nog een paar uit zichzelf voor de warmte van het inloophuis. Wij gaan door naar wijk Pedro Lisa, voormalig een belangrijk en gevaarlijk drugsgebied. Nu heeft de politie er een gepanserde politiepost. Na een paar bloedige confrontaties heeft de drugs zich simpelweg verplaats naar een andere wijk, maar Pedro Lisa heeft relatieve rust. In dat wijkje heeft Sportclub Sparta, wat ook valt onder Help Mij Leven, een schitterend voetbalveldje aangelegd. Het is een bloeiende voetbalvereniging geworden. Daarnaast een klein schooltje voor bijles waar tientalle kinderen gebruik van maken. Op een paar vierkante meter, tussen vrolijk gekleurde muren staan de kleine tafeltjes en stoeltjes. Een groot succes, want het analfabetisme was ruim 90%. Maar het duikt al ver onder 50 na het korte bestaan. Na nog een schoolbezoek en meer nare ervaringen met krottenwijken, het drugsbestaan en straatkinderen; bezoeken we Casa Novo Esperanzo. Een huis in Rio waar jongeren opgevangen worden voor een langere tijd, maar door dwarsligging van kinderbescherming en dergelijke helaas niet langer dan 6 maanden. Niet altijd lang genoeg, maar dat is een ingewikkeld verhaal. Hetgeen ik hierover weet, over de ‘regels’ van de wijken die geregeerd worden door een drugskartel en de corrupte politie, vertel ik later meer.
’s Avonds doen we straatwerk. Met twee busjes van Remer zoeken we de rand van een wijk op. Onder een viaduct ‘woont’ een groep kinderen waarvan de meeste rond de 10 zijn. We starten met de kinderen in een kring, staand en hand in hand. Een soort dankgebed wordt opgezegd. Daarna delen we warme chocolademelk en gesmeerde broodjes uit. Een meisje blijft op haar kleedje tegen een betonwand aanzitten. Ze zit daar ingespannen te kleuren, wat conform haar leeftijd wel wat kinderlijk is. We brengen haar de chocolademelk en een broodje. Ze klopt haar kartonnetje voor ons uit en nodigt ons uit om bij haar te komen zitten. Ze tekent voor ons beide wel twee tekeningen. Met bloemen, honden, de berg van Rio en schrijft erbij ‘Para o meu grande Senhor’, maar ze geeft ze aan ons. Eigenlijk niet eerlijk, maar waarschijnlijk weet ze niet precies wat het betekent. Als we weggaan staat ze op om ons te bedanken, ze knuffelt ons flink. Voordat we ons omdraaien showt ze trots of een beetje wanhopig een dikke buik, ze is hoogzwanger. Zwanger, 16 jaar en leven op de straat.
Het werk in Rio is indrukwekkend, het maakt je stil, dankbaar maar ook boos en daardoor actief. We hebben met grote bewondering gekeken naar de straatwerkers, de groepsleiders en begeleiders van de inloophuizen. Met enorme gedrevenheid en liefde werken ze voor de kinderen van de straat. We zullen, maar willen ook, hier ook een paar weken werken. Het was soms verschrikkelijk om te zien, maar zo nodig en zo dankbaar.
Nu zijn we dus op de Sitio, de boerderij. Hier in alle rust en ver weg van al die ellende bloeien de kinderen op. Kunnen ze naar school, hebben ze eten, schitterende huizen en liefde. Mooie jongens en meisjes die ontzettend enthousiast met ons omgaan en het leuk lijken te vinden dat we er 5 maanden zijn. De eerste weken werken we met de de groep uit Nederland mee. We verven de witte huisjes in vrolijke Braziliaanse kleuren en bouwen een gedeelte aan onze keuken, zodat wij straks een ruime woonkeuken hebben. Als de Nederlanders wegzijn gaan we ons eigen programma opstarten, maar ook daarover later mee.
Wij zitten hier fantastisch in ieder geval. Het werk is leuk, de doelgroep is enthousiast, de taal gaat langzaam beter, de natuur met al de kleuren en dieren geweldig en het huis is veel completer dan we hadden gedacht. Kortom, prima. Voor nu maak ik een einde aan het verhaal over deze week, hopelijk kan ik het snel op de digitale snelweg zetten.
Vai com Deus, zoals ze hier zeggen. En de gewone Hollandse groeten,
Marieke en Rogier
De winter in Brazilië is onderandere uitermate geschikt voor een avond intensief buiten voetballen en daarna, nu, buiten een verhaaltje typen op de laptop. We zijn inmiddels op de Sitio in Pequeri. Een plaatsje dat opeens verschijnt na een van de vele bochten in de anderhalf uur durende, hobbelige, roodstoffige en desolaat aandoende zandweg. En zoals ik al zei, opeens Pequeri. Een mooi aangelegde hoofdstraat tussen twee heuvelruggen met daarop kleurige huisjes, een mintgroene kerk en zelfs een roze ziekenhuisje. Langs de hoofdstraat een bakkerij, wat tentjes waar Bar boven staat, een supermercado en meer kleine winkeltjes die in vrijwel alles voorzien. De mensen zijn vriendelijk en rustig. Ze dragen strohoeden, rijden een brommer of een kever en groeten je met Bom Dia. Als we verder rijden, aan de andere kant van dit dorpje, staat een bord met daarop ‘Sitio Shalom, 1 km’. Na nog een paar bochtjes in onze VolkswagenBus (jaja, de auto die de komende maanden ons ‘bezit’ is) ,op ditmaal een asfaltweg, naar rechts en daar ligt de Sitio. Na de ingang een meertje met daaraan twee mooie witte huisjes. Links kronkelt de zandweg omhoog, langs een moestuin, de koeien en kippen en het zwembad. En dan komen we aan op het grote terrein van de Sitio Shalom. In een schitterend gekleurde natuur liggen 7 witte huisjes, een boerderij, een washok en een voetbal/volley/basketbal veld waar de Cruyfffoundation jaloers op is. Hier, tussen natuur en veel verschillende dieren, worden de kinderen opgevangen. Na een leven van drugs, dood, eenzaamheid en angst biedt deze plek misschien wel alles wat ze nodig hebben. Rust, liefde, structuur en warmte.
Dat was woensdag. De dag daarvoor, dinsdag, was het meer dan de andere kant van het leven. Met nog een paar andere vrijwilligers en onder leiding van Robert zijn we in de krochten van menselijk ellende afgedaald. Het is ontzettend moeilijk om te beschrijven wat we hebben gezien, geroken en gevoeld in de krottenwijken van Rio. Zo liepen we via een hoofdstraat van de wijk Manquinhos een donkerder zijstraatje in om dieper de wijk in te gaan. Overal word je in de gaten gehouden, lopen jongens van 17 met automatische pistolen, liggen stapels crack op kleedjes te koop en klinkt het ‘Gringo, gringo’. Maar als het daar bij bleef zou het goed zijn. In een zijstraatje zien we dat iemand letterlijk wordt doodgeslagen met voeten en wapens, iets verderop een pleintje met wel honderd crackgebruikers van onder de 10 tot 20 (want veel ouder wordt je er niet snel), zwangere meisjes, jonge moeders maar geen vaders. Varkens die wroeten in het afval en daartussen kleine kinderen met vliegers die nog nergens van af lijken te weten. Allemaal gebruikers en krottenwijkbewoners of straatbewoners. De angst is voelbaar, en we waren er maar een half uurtje. Voor de doelgroep is dit dagelijkse realiteit, liggend op een kartonnetje en verslaafd aan de crack. Ik blijf enorm in gebreke. De geur, de beelden en het gevoel, het is echt moeilijk te beschrijven. Gelukkig konden we zelfs in deze wijk een succesverhaal bezoeken. Voor een gezin dat in een krot woonde wordt met geld van Remer een huisje gebouwd.
Er waren nog meer mooie dingen. ’s Morgens gaan we naar de wijk Jacarezinho om daar kinderen te zoeken die mee willen naar Casa Bethania. Voor een warme douche, schone kleren, een broodje en voor wie wil zelfs een gezellig dagprogramma. Vreemd dat het moeite kost om de kinderen mee te krijgen. Zoveel wantrouwen en angst. Maar we vinden een jong mannetje, helemaal onder modder. Een vriend van hem met één been gaat ook mee. Dan nog een jonger en een ouder meisje, beide mager door het leven van de straat en de crack. Later komen er nog een paar uit zichzelf voor de warmte van het inloophuis. Wij gaan door naar wijk Pedro Lisa, voormalig een belangrijk en gevaarlijk drugsgebied. Nu heeft de politie er een gepanserde politiepost. Na een paar bloedige confrontaties heeft de drugs zich simpelweg verplaats naar een andere wijk, maar Pedro Lisa heeft relatieve rust. In dat wijkje heeft Sportclub Sparta, wat ook valt onder Help Mij Leven, een schitterend voetbalveldje aangelegd. Het is een bloeiende voetbalvereniging geworden. Daarnaast een klein schooltje voor bijles waar tientalle kinderen gebruik van maken. Op een paar vierkante meter, tussen vrolijk gekleurde muren staan de kleine tafeltjes en stoeltjes. Een groot succes, want het analfabetisme was ruim 90%. Maar het duikt al ver onder 50 na het korte bestaan. Na nog een schoolbezoek en meer nare ervaringen met krottenwijken, het drugsbestaan en straatkinderen; bezoeken we Casa Novo Esperanzo. Een huis in Rio waar jongeren opgevangen worden voor een langere tijd, maar door dwarsligging van kinderbescherming en dergelijke helaas niet langer dan 6 maanden. Niet altijd lang genoeg, maar dat is een ingewikkeld verhaal. Hetgeen ik hierover weet, over de ‘regels’ van de wijken die geregeerd worden door een drugskartel en de corrupte politie, vertel ik later meer.
’s Avonds doen we straatwerk. Met twee busjes van Remer zoeken we de rand van een wijk op. Onder een viaduct ‘woont’ een groep kinderen waarvan de meeste rond de 10 zijn. We starten met de kinderen in een kring, staand en hand in hand. Een soort dankgebed wordt opgezegd. Daarna delen we warme chocolademelk en gesmeerde broodjes uit. Een meisje blijft op haar kleedje tegen een betonwand aanzitten. Ze zit daar ingespannen te kleuren, wat conform haar leeftijd wel wat kinderlijk is. We brengen haar de chocolademelk en een broodje. Ze klopt haar kartonnetje voor ons uit en nodigt ons uit om bij haar te komen zitten. Ze tekent voor ons beide wel twee tekeningen. Met bloemen, honden, de berg van Rio en schrijft erbij ‘Para o meu grande Senhor’, maar ze geeft ze aan ons. Eigenlijk niet eerlijk, maar waarschijnlijk weet ze niet precies wat het betekent. Als we weggaan staat ze op om ons te bedanken, ze knuffelt ons flink. Voordat we ons omdraaien showt ze trots of een beetje wanhopig een dikke buik, ze is hoogzwanger. Zwanger, 16 jaar en leven op de straat.
Het werk in Rio is indrukwekkend, het maakt je stil, dankbaar maar ook boos en daardoor actief. We hebben met grote bewondering gekeken naar de straatwerkers, de groepsleiders en begeleiders van de inloophuizen. Met enorme gedrevenheid en liefde werken ze voor de kinderen van de straat. We zullen, maar willen ook, hier ook een paar weken werken. Het was soms verschrikkelijk om te zien, maar zo nodig en zo dankbaar.
Nu zijn we dus op de Sitio, de boerderij. Hier in alle rust en ver weg van al die ellende bloeien de kinderen op. Kunnen ze naar school, hebben ze eten, schitterende huizen en liefde. Mooie jongens en meisjes die ontzettend enthousiast met ons omgaan en het leuk lijken te vinden dat we er 5 maanden zijn. De eerste weken werken we met de de groep uit Nederland mee. We verven de witte huisjes in vrolijke Braziliaanse kleuren en bouwen een gedeelte aan onze keuken, zodat wij straks een ruime woonkeuken hebben. Als de Nederlanders wegzijn gaan we ons eigen programma opstarten, maar ook daarover later mee.
Wij zitten hier fantastisch in ieder geval. Het werk is leuk, de doelgroep is enthousiast, de taal gaat langzaam beter, de natuur met al de kleuren en dieren geweldig en het huis is veel completer dan we hadden gedacht. Kortom, prima. Voor nu maak ik een einde aan het verhaal over deze week, hopelijk kan ik het snel op de digitale snelweg zetten.
Vai com Deus, zoals ze hier zeggen. En de gewone Hollandse groeten,
Marieke en Rogier
-
25 Juli 2009 - 16:51
Annie:
Roomie en Toes :-)
De titel van het verslagje is al heel veel zeggend. Wooh, wat krijgen jullie veel te zien!! Ik kan me er niks bij voorstellen!!
Ik hou jullie in de gaten!!
Veel succes!! -
25 Juli 2009 - 17:04
Ils & Niels:
Lieve Ro en Mariek,
Wat een verhaal zeg. Heel indrukwekkend, we zijn benieuwd hoe jullie werkzaamheden gaan verlopen. Heel veel succes en fijn om iets van jullie te horen.
Liefs -
25 Juli 2009 - 17:04
Elza:
Een woord, HEFTIG! Zo wat een indrukken hebben jullie al opgedaan zeg. Ik krijg gewoon al kippevel als ik het lees. Maar wat een mooi werk gaan jullie daar doen zeg en wat zijn jullie daar nodig. Alle goeds voor de komende tijd en ik hou jullie in de gaten;-) liefs elza -
25 Juli 2009 - 17:51
Mama Liesbeth:
Lieve Marie & Ro, zo blij weer iets van jullie te horen maar wat een verhaal!
Gelukkig dat er rust is op de Sitio voor de kindertjes die daar kunnen zijn.
Jullie zijn vast moe geweest van alle indrukken, het lijkt erop dat jullie de stekkie voor de komende tijd hebt gevonden.
Succes, sterkte en liefs.
mama -
26 Juli 2009 - 08:15
Greet:
Het verhaal heb ik gelezen,ik ben erg onder de indruk. Hoe zal het zijn om het zelf te zien.
Gods zegen.........
xxx mama -
26 Juli 2009 - 08:41
Broeder H:
hey MaRo,
goed geschreven, buitengewoon indrukwekkend het is duidelijke dat jullie 5 maanden hele goede dingen gaan doen!
blijf sterk en geniet ervan
adios -
26 Juli 2009 - 10:47
Bram:
Ik kan me een klein beetje inleven in de situatie, gezien mijn trip vorig jaar. Maar als ik het zo lees ik het bij jullie nog een tandjes heftiger.
Maar wees dankbaar dat je daar mag helpen. Geniet van elke dag en ik zou zeggen zeggen gebruik je talenten (niet alleen op voetbalgebied natuurlijk)
Veel sterkte, kracht en zegen de komende maanden.
Als vrienden denken en bidden we voor jullie.
Kuzzje van Tali -
26 Juli 2009 - 11:32
Gert/ine:
Sjonge, wat een verhaal we hebben het net gelezen en zijn er echt van onder de indruk.
Dat je letterlijk ziet dat iemand tot dodens toe in elkaar wordt geslagen en niets kan doen lijkt ons vreselijk.
De titel klopt idd precies.. zo'n mooie natuur tegenover al die narigheid.
Veel sterkte daar..en geniet vooral ook van de mooie momenten die zullen er zeker zijn..als we de foto van het jongetje zo zagen.
liefs vanuit een veilig Putten -
26 Juli 2009 - 11:38
Oma Schipper:
De dominee zei vanmorgen in zijn preek ,welke vader zal zijn zoon een steen geven ,in plaats van brood als hij er om vraagt.math 7:9. maar deze kinderen hebben het allebij niet .dat jullie hen een steun mogen zijn -
26 Juli 2009 - 12:10
Grietje Vdh:
Brazilië is een prachtig land, maar wat kun je je ook verdrietig en machteloos voelen.
Jullie ervaren het echte Braziliaanse leven daar en dat blijft op je netvlies zitten.
Bij het lezen van jullie verslag merk ik dat je je hart (ook) verpand hebt aan dit land en deze mensen.
Geweldig dat je iets voor ze kunt betekenen, want ze hebben het daadwerkelijk nodig !!
Wat zeuren wij dan soms om niets............
Jullie verhaal zet ons ook weer met beide benen op de grond - relativeren is goed. Dank je wel en we blijven met jullie meeleven.
Liefs, Grietje.
-
26 Juli 2009 - 22:10
Gerry:
Hoi Rogier en Marieke,
jullie zijn goed aangekomen op de Sitio!
Mooi hoe je het op "papier" zet..
Veel plezier met de klusgroep, doe ze allemaal mijn groetjes,
Ik volg jullie op de site,
groetjes van Gerry -
27 Juli 2009 - 09:21
Es:
Ha Mariek & Ro,
Jullie gaan een mooi, indrukwekkende en bijzondere tijd tegemoet!
Succes met alles...
Liefs,
Es -
27 Juli 2009 - 16:23
Marjan:
Heel indrukwekkend om jullie verhaal te lezen. Wat een verschillen he..Als ik het zo lees kunnen jullie echt veel betekenen daar! Zegen daarvoor en geniet van de mooie momenten.
Liefs, Marjan -
27 Juli 2009 - 17:15
Eline Achterberg:
Hoi Rogier en Marieke,
Indrukwekkend om jullie verhaal te lezen. Jullie zijn hard nodig en dat zal wel veel voldoening geven, denk ik.
Zet em op en geniet ervan
Groetjes
Eline Achterberg -
28 Juli 2009 - 07:02
Tante Paula:
Dag kinders, ik ben erg onder de indruk van jullie verhaal! Wat een andere wereld, hebben wij toch geen idee van...
Het zal wellicht goed voelen iets te kunnen betekenen voor die arme mensen.
Gods Zegen erbij toegebeden.
liefs, -
30 Juli 2009 - 09:08
Thomas:
Joho,
Volgens mij kunnen we inderdaad niet veel verder uit elkaar zitten op deze aardbol. Ik schrijf deze reactie vanuit Floris wat een mooi rustig katholiek eilandje is in oost Indonesie. Hier helaas de nodige plaatselijke armoede en ziekte, maar niks vergeleken bij jullie verhalen!
Maak er iets moois van!
Kus,
Thomas -
30 Juli 2009 - 13:33
Marco:
Ha Marieke en Rogier,
Leuk om jullie verhalen op deze manier te kunnen volgen. Ben zelf ook een paar keer op de Sítio en in Rio geweest, jullie beschrijving is perfect. Hou de motivatie vooral vast en maak er wat moois van. Veel succes!
Marco (marco@helpmijleven.org) -
30 Juli 2009 - 20:27
Jaap En Ria:
Hoi Marieke en Rogier. Mooi verslag over een behoorlijke confrontatie met de zelfkant van het leven.
Doe voorzichtig, hou je haaks en veel sterkte!
Groetjes van iedereen in Nijeveen -
31 Juli 2009 - 06:46
Henkjan:
Knuffel -
01 Augustus 2009 - 23:39
Rogier:
He allen! Bedankt voor de reacties, groetjes, knuffels en alles meer. De volgende update is in de maak en komt vast ergens na het weekend!
Groetjes, tschau tschau! -
03 Augustus 2009 - 08:12
Kiwi:
Bom dia,
Bizar. Jullie verhaal maakt veel duidelijk. Goed om er iets van mee te krijgen.
Zet m op daar!
Groeten uit buikje
-
03 Augustus 2009 - 09:37
Marlies (collega):
Hey Rogier,
Voor de vakantie heb ik je niet meer persoonlijk gedag gezegd, excuses! Maar ik heb jullie verslag gelezen en ga al jullie verslagen op de voet volgen, want het is zeker indrukwekkend en het geeft ook ons een beeld van Rio.
Ik wens jullie heel veel plezier, geduld, enthousiasme, sterkte en bovenal Gods liefde toe!
Groetjes, Marlies -
03 Augustus 2009 - 09:46
Jos:
Goed verhaal zeg! Zit hier op een Sloveense oerwoudmachine te beunen, maar heb nog maar weinig tijd over, want je betaalt in het Lubljana Resort 2 E voor 20 min internetten... Dus een goede reactie volgt nog... Kusje van Jos en Dieuwke!!! -
04 Augustus 2009 - 17:47
Vamoz:
jeau jeau Kleine Jongen & Polly, indrukwekkend, goed verhaal en bijzonder interesant om te lezen. dat er nog maar vele verbale kunststukjes mogen volgen! Daarnaast hoop ik dat het in de opkomende weken mogelijk is wat meer belevenissen van amice Tamron het www op te slingeren... Kusje Vamoz -
04 Augustus 2009 - 18:12
Jan:
Bom Dia, zei de Goudriaanse boer.
Mooi verhaal, echtpaar Toes. Ik kijk uit naar het volgende, ongetwijfeld indrukwekkende relaas.
Ik hoop en ga er vanuit dat jullie de positieve vibe vast weten te houden.
Mijn gedachten zijn met regelmaat in Rio, maar niet te vaak natuurlijk. Ha, er moet hier ook gestofzuigd worden, potdorie.
Diverse kusjes -
04 Augustus 2009 - 18:45
Mieneke:
Hallo allebei,
Jullie verslag net gelezen.
En dan durven wij zo vaak te klagen over ongemakken thuis en op het werk!!!!
Heel veel liefs, succes en ik blijf het verslag op de voet volgen.
-
05 Augustus 2009 - 09:12
Piet:
Hoi Rogier en Marieke,
Wat een verhaal zeg!. Je leest wel eens deze verhalen maar de rillingen lopen over mijn rug als ik het zo van jullie hoor. Dit is echt de zelfkant van het leven en wat jullie doen is zo waanzinnig goed. Zorg ook goed voor jullie zelf en wees voorzichtig.
liefs Piet Wielaard -
05 Augustus 2009 - 12:43
Bernadine:
Miek en Rogier,
Je adem half ophoudend en met spanning in me lijf lees ik jullie verhaal. bizar..
En daar lopen jullie dan..
Ik denk aan jullie en bid voor kracht en moed, energie en wijsheid voor jullie en de mensen die jullie ontmoeten!
liefs,
ben -
05 Augustus 2009 - 13:13
Marlies:
kippenvel... heel goed beschreven, zelf heb ik in december ook deze reis gemaakt met een aantal mensen. Ook de wijk mangios heeft mij erg aan gegrepen en het broodjes uitdelen wat precies zo. Moeilijk onder woorden te brengen en heel oneerlijk.
Ik ben verschrikkelijk bang in de auto maar na deze ervaringen deed het mij niet veel meer (en dat is heel wat, zoals ze in Rio rijden! )
De sitio is heel mooi en vredig na zo`n avontuur.
Ik wens jullie nog het aller beste en zal het zeker blijven volgen.
veel liefs aan de kinderen en succes!
Groetjes Marlies
(Atelier Obrigado)
-
07 Augustus 2009 - 11:00
Ali S:
Hey M'rieke en Rogier,
Goed om te lezen hoe het met jullie gaat. Maar tegelijkertijd ook heftig...
Vanuit het 'veilige' Nederland is het moeilijk voor te stellen waarin jullie, maar vooral de kinderen, verkeren.
Ben blij te lezen dat het verblijf jullie meevalt en dat de eerste 'werkindrukken' op de boerderij goed zijn.
Ik hoop dat jullie de komende weken de eerste heftige emoties een plekje kunnen geven.
K hou de site in de gaten!!
Groetjes Aline -
09 Augustus 2009 - 15:24
Wullem En Nelly:
Je verhaal stemt me droevig.
'En Hij zal alle tranen van de ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn, ook geen rouw, geween of moeite zal er meer zijn (...) Ik maak alle dingen nieuw' (Openbaring 21)
Sterkte daar, we denken aan jullie. -
09 Augustus 2009 - 18:40
Siem En Ria:
Hallo Marieke en Rogier,
wij willen jullie even laten weten dat wij weer veilig en wel Nederlandse grond onder onze voeten hebben staan. De reis is prima verlopen en alle koffers zijn aangekomen!!
Marieke en Rogier als vreemden zijn jullie bij de Braziliëgroep 2009 gekomen, maar als vrienden zijn wij uit elkaar gegaan!! Wij willen jullie daarom nogmaals bedanken voor deze 3 mooie maar ook intensieve weken, want met elkaar hebben wij heel wat meegemaakt!!
Wij blijven jullie volgen via de site. Veel liefs uit Moordrecht en voor de kinderen van de Sitio heel veel dikke knuffels!! Groeten aan Robert, Selso, Ronnie en de rest!!
Vai com Deus!!!
Siem en Ria -
09 Augustus 2009 - 19:09
Elsbeth:
He Roger & Marieke,
Ook ik was nieuwsgierig en heb jullie site gevonden.
Wat zal jullie hoofd vol zitten van alle heftige indrukken die jullie opdoen. (natuurlijk ook van alle mooie dingen) Kan me voorstellen dat alles moeilijk onder woorden te brengen is, maar respect voor jullie manier van verslag uitbrengen.
Keep up the good work!
Be blessed & be a bless.
Elsbeth Eertink -
09 Augustus 2009 - 20:24
Martijn Riet:
Ha Rogier en Marieke,
Ik heb jullie site gevonden en ik ga hem met belangstelling volgen. Toen ik vandaag thuiskwam heb ik verschrikkelijk zitten hannessen om de juiste bewoordingen te vinden voor onze ervaringen in Rio. Zoiets kun je gewoon niet uitleggen aan iemand die het niet zelf heeft meegemaakt. Maar met dit beeldende verslag denk ik dat je een hele goede gooi in de juiste richting gedaan. Knap!
Ik ben blij jullie te hebben leren kennen en heb er alle vertrouwen in dat jullie veel zullen betekenen voor de kinderen op de sitio en de mensen van REMER.
Veel succes en uh... Bom Dia!
Martijn Riet -
09 Augustus 2009 - 20:35
Cees:
Hier een klein berichtje uit Putten.
Ik hoor dat jullie al helemaal meedraaien,fijn.
Ik hoop het binnenkort met eigen ogen te kunnen zien.
Liefs sterkte,
Pa -
10 Augustus 2009 - 11:15
Gerard:
Ha Toes en Pol,
Heftige verhalen zeg. Veel sterkte nog en ik wacht jullie verdere verhalen af.
groet, Gerard -
10 Augustus 2009 - 15:23
Emmelie:
Hoi Mariek en Rogier,
Jeetje wat is dit raar om te lezen, nu ik zelf alweer ruim een week thuis zit.
Het lijkt ineens weer zo verweg en onecht!
Heel veel succes en natuurlijk plezier voor jullie beiden!
En Mariek, heb je de grote slaapkamer al toegeëigend ;)
Groetjes, Emmelie -
10 Augustus 2009 - 20:29
Cees En Jopie:
Hoi Rogier en Marieke,
Na een emotioneel afscheid van jullie allen op de sitio zijn wij na een voorspoedige reis , weer thuis.
Ik heb je heldere verslag gelezen Rogier . Het geeft een duidelijk beeld van de situaties.
Ik ben blij dat ik jullie heb leren kennen en heb er alle vertrouwen in dat het goed zal gaan daar in het verre Pequeri en in Rio, al zullen er ook moeilijke dagen komen.
Wij gaan jullie site volgen. Het brengt ons weer even terug onder de mensen die wij hebben leren liefhebben.
Vai com Deus en alle goeds. Doe iedereen de hartelijke groeten.
Cees en Jopie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
