Brasil - Tutti buona gente
Door: Rogier
Blijf op de hoogte en volg Rogier & Marieke
10 September 2009 | Brazilië, Brasilia
Afgelopen weekend was dan het weekend waar sommige mensen in Pequeri al weken, sommige al maanden en sommige misschien al wel een jaar naar toe leefden. Al lang verwacht dus, en groots aangekondigd: Carnevale, met als onderschrift: Festa da Imigração Italiana e do Pequeriense Ausente. Een feest voor met name de Italiaanse medeburger, die al decennialang de Braziliaanse geschiedenis verrijkt en in dit geval die van het kleine dorpje Pequeri. En zodoende dus feest, voor hen en voor iedereen die van feest houdt; en dat zijn er veel in Brazilië.
Boven de hoofdstraat schitterden al weken kleine glinsterende slingertjes met de Italiaanse driekleur in brede rijen in de zon. Van elke staande lantaarnpaal was de glazen bol afgedraaid en was het glas van binnen gesopt, de onderkanten van de bomen waren weer opnieuw wit geverfd en elke centimeter stoep werd geschrobd. Niks, maar dan ook niks, werd overgeslagen om het dorp perfect te doen voorkomen wanneer de mensen uit omliggende dorpen en zelfs bussen vol uit Juiz de Fora zouden neerstrijken om zich te storten in het feestgedruis. Het dorp Pequeri, kort geleden uitgeroepen als modeldorp voor heel Minas Gerais, zou eens laten zien wat het is om goed georganiseerd te zijn. En een goede organisatie mag wat kosten, naar verluidt 200.000 real. Dat gemeentearbeiders ontslagen worden omdat er geen geld is, is natuurlijk een taboe op deze dagen. En de houten huisjes op de heuvel sluiten we onze ogen voor.
En zo was alles klaar. Een schoon dorp dat feestelijk is versierd met een overdaad aan groen-wit-rood, overal tentjes waar je alles kan eten van pizza tot kippenhart en aan drank vooral bier en canchassa kan krijgen en natuurlijk een overvol programma met veel muziek en meer muziek op twee vaste en één rijdend podium. De eerste morgen begon met een optocht van schoolkinderen verkleed als Paoli Maldini, Galilei Galileo en andere belangrijke Italianen. Ze kregen op alle fronten de eer, behalve bij voetbal. De van Brazilië verloren voetbalfinales werden er nog even stevig ingewreven, je moet ook niet overdrijven. Verder was er overdag een keertje een optocht met oude auto’s, een fietswedstrijd, een stukje volksdans, heel veel lange toespraken en de onthulling van een beeld met de verassende vorm van een laars. Want zoals men bij Poelmo al eens zei: Italië is een goed voorbeeld van de stelling dat de land een vorm van een laars kan hebben.
Ergens aan de zijkant van de grote drukte, dicht bij het kleine podium en de loopbrug van touwen en plankjes die je voor 2 real mocht proberen te passeren, stond de kraam van REMER. Met enerzijds t-shirts, informatiefolders en verkooppraatjes en aan de andere kant panquecas holandes en churrasco de boy, porco & frango. Het laat zich raadden aan welke kant wij ons bevonden. De pannenkoeken gingen niet zo heel hard, alhoewel elke nuttiger zeer tevreden was over het stuk Hollands voedsel met jam. Dus dat stelde tot tevredenheid. Wel hadden we hogere verkoopcijfers verwacht, daar het gehele dorp praat over de hemels blonde vertoning die sinds kort door de straten van Pequeri loopt. Het gaat zelfs zo ver dat een man gratis zijn diensten heeft aangeboden op de boerderij, ‘als ik gratis mag harken, en alleen maar naar haar mag kijken af en toe is het goed’. Maargoed, helaas had het geen effect op de verkoopcijfers. Al probeerde enkele klanten natuurlijk nog wel een versiertrucje uit, maar de meeste struikelden van alcohol of zenuwen zonder een fatsoenlijke volzin te klussen.
Misschien had het zijn invloed op het bakken van stokken met daaraan blokken koe, varken of kip; want dat ging de hele avond en nacht door. Tot in de vroege ochtenduren stond, met name ik, te barbequen en praatjes te houden met mensen die duidelijk eruit zagen alsof ze in de pot met canchassa waren gevallen. Voor het overhandigen nog even door de Faringa, een meelmengsel met een smaakje, en dan maar kauwen. Tussen het bakken door af en toe een rondje lopen voor een drankje voor jezelf en het opsnuiven van het feestgedruis. Het was een in mijn ogen bont gezelschap van verschrompelde oude vrouwen met maskers op, meisjes met schaarse kleding, jongens met teveel testosteron, brede politiemannen met houten stokken en blikjes-rapende-zwervers. Daar tussen nog een groep van mensen die op een feestje afkwamen om ‘eens te kijken’, maar hoe later het werd hoe minder er hier van overbleven. Zoals het Brazilië betaamt klopte er niks van het programma en begonnen bands op hele andere tijdstippen, andere plaatsen en speelden ze een andere tijdsduur. Dit beroofde mij de eerste nacht nog van een eventuele kleine hoeveelheid nachtrust, daar ik de eerste nachtwacht zou houden. Dit wil zeggen slapen in een marktkraam om een dode koe en een bakplaat te bewaken. Maar het programma was minstens 5uur uitgelopen, dus toen de laatste noot was gespeeld door een Braziliaanse hardrockgroep met een dwarsfluit die met recht het predikaat kunnen krijgen ‘spelers-van-de-slechtste-Michael-Jackson-cover’, was het tegen 7en en kon ik het stuk landbouwzeil sluiten en mijzelf proberen nog een kleine 2 uur slaap te geven naast de dode koe. Bij de verwerking van deze koe -van dier in de wei tot churrascostok- heb ik deze week nog een handje geholpen. Maar daar zal ik deze keer niet over schrijven, gezien de vele reacties op het verhaal van de kip. Om het verhaal van het feest af te sluiten: natuurlijk was het leuk. Een prima feest, met af en toe leuke muziek, een goede cultuurervaring en ik heb me prima vermaakt achter de bakplaat. Maar het legt af en toe ( voor wie het wil zien) wel bloot wat een van de problemen is van Brazilië. De ene feestbezoeker is er om grote hoeveelheden geld uit te geven, de ander om de blikjes op te rapen die een ander achteloos neergooit. De kosten voor het feest waren hoog, maar zelfs in een dorp waar het goed gaat, zijn er problemen bij het leven. De Braziliaan leeft bij de dag, en kijkt weinig vooruit. Problemen blijven sudderen en worden nauwelijks structureel aangepakt. Het gaat om lol en voetbal. En een groep rijken begrijpt het, en doet er op een smerige manier zijn voordeel mee.
De informatiekant van de REMERtent werd helaas niet veel bezocht. Mensen uit het dorp kennen het verhaal wel, de andere kwamen voor de drank. Terwijl vorige week nog eens pijnlijk bleek hoe ontzettend hard het werk in de sloppenwijken nodig is. In het tweede verhaal op deze website schreven we dat REMER een huisje laat opknappen in de wijk Manquinhos. De moeder woonde al lange tijd met, ik meen, 5 kinderen in een krot zonder gezonde sanitaire voorzieningen. Uit noodzaak, en omdat het mogelijk was omdat de wijk het haar wel gunde, werd er een nieuw huisje gebouwd. Voor een van haar zonen, die ik hier Julius noem, was het er al vaker sprake van dat hij zou gaan wonen op de boerderij. Het was absoluut belangrijk voor hem. Niet bijzonder slim, lange tijd lijm gesnuift wat hem ook nog eens schade had toegebracht en al in jeugdbendens gezeten. Maar hierbij was hij niet geslaagd en was al eens bont en blauw geslagen na een waarschijnlijk gemaakte fout. Hij heeft wel aangegeven naar de boerderij te willen, maar justitie liet het niet toe. De regel is tegenwoordig: heb je een moeder, dan woon je daar en daarmee uit. En daarnaast is het tegenwoordig haast onmogelijk om kinderen vanuit de staat Rio de Janeiro naar de staat Minas Gerais te verhuizen. Maar wonen bij een moeder, is niet gelijk aan het ‘niet-wonen’ op de straat. Er worden verschillende straatkinderen beschreven. Twee daarvan zijn de volgende: de kinderen die werkelijk geen dak boven hun hoofd hebben en op straat leven, dag en nacht. Een andere is het kind dat een thuis heeft, een golfplaat en een verslaafde moeder waarvan de woonplek niet helemaal duidelijk is telt ook, en verder op straat leeft en overleeft. Tot die tweede categorie behoorde Julius, maar dan wel met een goede moeder. Vorige week hoorde we van Robert dat hij dood is. Samen met 5 leeftijdsgenoten, jonge tieners van rond de 14, vermoord. Alle 6 op andere plekken gedumpt. Een foto van REMER moest er bij te pas komen om hem te kunnen indentificeren. De details weet ik niet. Dat hij was te identificeren is wel al bijzonder, tegenwoordig worden kinderen vaak in een stapel autobanden verbrand om zo de meeste sporen te wissen. Wie de moorden heeft begaan is moeilijk te zeggen. Het kunnen de drugsbendes zijn of de politie. Hoogstwaarschijnlijk was de reden tot de moord een diefstal, een in deze wijken algemeen geaccepteerd motief om iemand te doden. Gek genoeg, in deze wijken zijn geheel andere normen en waarden patronen ontwikkeld. Als je steelt riskeer je de dood. Heb je een slot op de deur, dan kan je die eigenlijk gewoon open laten als je er een paar dagen niet bent. Als men zich houdt aan de, voor buitenstaanders, ingewikkelde sociale patronen kan je wel redelijk prima leven in zo’n wijk. De inwoners hebben dan ook liever een drugsbende, die de ‘normale’ sociale orde bewaakt en tegelijkertijd zijn drugs verhandeld en daarmee wel dood zaait, dan de politie. Want de politie is helemaal verschrikkelijk in veel gevallen. Die gaan een wijk binnen, vermoorden wat mensen en maken daarbij vaak fouten door de verkeerde te pakken of er sterven mensen door rondzwervende kogels; nemen nog je televisie mee en verdwijnen weer. In veel wijken heeft de politie nog nooit iets goeds gebracht, vandaar de intense en begrijpelijk haat tegenover dit vaak zo onprofessionele en corrupte orgaan. Daarnaast bestaan de zogenaamde doodseskaders vaak uit politieagenten en exagenten. Deze eskaders worden ingehuurd door mensen die ‘last’ hebben van straatkinderen, denk aan winkeliers of bewoners, en zij zorgen ervoor dat deze kinderen verdwijnen, wat vaak staat voor een gruwelijke dood. Want voor deze mensen is een straatkind niet veel meer dan een dier.
Voor Julius is het dus te laat. Een plek op de boerderij was voor hem beschikbaar, door justitie niet mogelijk want hij heeft een moeder. En nu, door het leven van de straat en de gevolgen, dood. Waarom stelen ze dan, dacht ik. Als je weet dat het je dood wordt, dan steel je toch niet? Iemand vertelde mij hetvolgende: ‘Vraag een straatkind op dinsdag of hij op donderdag meegaat naar het strand, ze zullen hun schouders ophalen en weglopen. Donderdag bestaat nog niet, het is alleen vandaag. Wil je ze een leuk moment geven, kan dat alleen gelijk. De toekomst is onbekend en onbelangrijk. Ze leven alleen in het nu.’ Dit verklaart ook waarom ze stelen. Als er geld nodig is omdat de honger groot is, of de hang naar crack enorm, maar het geld is er niet; dan rest er voor deze kinderen vaak niks anders dan stelen. Met dus deze gevolgen. Voor zover ik weet was hij niet verslaafd aan crack, maar dan zal het de drang naar iets anders geweest zijn. Het leven is alleen nu, en proberen basisbehoeften te krijgen voor het komende uur of hooguit de middag.
Ik noemde net even de crack. Deze relatief nieuwe drug is momenteel het grootste probleem in deze wijken. De rookbare variant van cocaine wordt verkocht in een mengsel dat bestaat uit de drug, wat restjes marihuana, as en wat andere rommel. Je wil de werkelijkheid van de ellende ontvluchten, gebruikt één keer omdat iemand je wat geeft of omdat je wat koopt van een beetje geld dat je hebt en dan ben je vaak na één keer gebruiken verslaafd. Misschien valt er wat te verdienen in een drugsbende, of andere straatgangs waarin ook kinderen zich vaak groeperen om zo gevaren te weren en een bepaald groepsgevoel en eigenwaarde te creëren. Ben je daar niet geschikt voor; gehandicapt of niet slim genoeg, dan wordt het leven op straat een nog groter gevecht voor het leven. En Julius heeft dat nu verloren. En voor degene die denken dat de kranten bol staan van de moord op 6 kinderen, die heeft het mis. Een lange file is belangrijker. Niemand die er naar kraait, en in de wijk wordt de dood door diefstal geaccepteerd. Overigens zijn de lijken bewust op 6 plekken achtergelaten, om zo voor het grote gedeelte geen verband te zien. Want dode kinderen en jongeren zijn in deze wijken zaken van elke dag. En wat betreft de media sta je als REMER met je rug tegen de muur. Onder de naam van REMER kan sowieso niet. De drugsbendens zouden het werk nooit meer tolereren in de wijk, en je moet ze toch op een bepaalde manier te vriend houden. Overigens zou het ook gevolgen kunnen hebben voor de familie, als blijkt dat zij 'gepraat' hebben. En de politie zou gelijk alles aftappen wat er maar af te tappen valt, want door het vele werk in de wijken weet de organisatie vaak meer dan de politie. En mocht de politie het verband van 6 kinderen weten, komt er ongetwijfeld een waardeloze inval waarbij veel slachtoffers vallen. Dus zelfs anoniem is het niet mogelijk. Er vallen dodelijke, onschuldige slachtoffers en de wijken gaan de politie nog meer haten. Nog meer kinden vervallen in gangs tegen de politie en komen in aanraking met drugs...enzovoort. Het enige wat gedaan kon worden is betalen voor een waardige begrafenis, want anders wordt er gewoon een gat op een stukje onbestemde grond gevuld en toegedekt met donkere aarde. De begrafenis is betaald en gehouden op dezelfde dag, zoals normaal is in Brazilië. Toch nog een stukje waardigheid.
Is er dan niks mogelijk? Momenteel zijn vijf wijken ‘ontruimt’. De BOPE valt in dit geval de wijk binnen. Een enorm getrainde politie-eenheid in het zwart die onherkenbaar en op para-militaire wijze in een keer de hele wijk ‘zuivert’ (zie film Tropa de Elite). Natuurlijk vallen er ook dan slachtoffers maar, het zijn niet die zinloze speldenprikjes die enkel wat dood en haat brengen. Als de BOPE weg is, en alles wat met drugs te maken heeft, heeft vernietigd, worden er overal politieposten geplaatst. In deze posten zitten agenten die net beginnen en van de nieuwe politieschool komen. Agenten die niet corrupt zijn en opgeleid zijn volgens een nieuw systeem. Werkt dit, ja. In de wijk Pedro Lisa hebben wij het zelf gezien. Er is misschien nog wat kleine handel, maar de wijk is veilig. Het probleem is natuurlijk wel dat het zich gewoon verplaatst naar een andere wijk. Dus nu 5 wijken gehad, misschien nog wel een paar honderd te gaan.
Komende vrijdag gaan we naar Rio. Vrijdag, zaterdag en zondag gaan we (als het goed is met Isaaki, een Braziliaanse vriend en ex-straatjongen) de stad verkennen. Foto van het Christusbeeld, op de Copacabana een ijsje eten. Van maandag tot vrijdag hopen we te werken in de verschillende huizen in Rio en op de straat. Hopelijk kunnen we een druppeltje bijdragen aan verbetering.
Tot zover weer een update uit Brazilië. Van Pequeri tot Rio, alles is in dit land mogelijk. Helaas maar voor een paar mensen. Ik las dat nergens de inkomensongelijkheid ter wereld zo hoog is. Ik kan op het oog helaas niet ontkennen dat het niet zo is. Daarnaast lijkt niet alleen het straatkind met de dag te leven, maar veel bestuurders ook.
Voor een ieder veel liefs en al het goeds!
Marieke en Rogier
Ps: de titel van het verslag is ontleend aan de slogan van Pequeri – Pequeri, tutti buona gente
Boven de hoofdstraat schitterden al weken kleine glinsterende slingertjes met de Italiaanse driekleur in brede rijen in de zon. Van elke staande lantaarnpaal was de glazen bol afgedraaid en was het glas van binnen gesopt, de onderkanten van de bomen waren weer opnieuw wit geverfd en elke centimeter stoep werd geschrobd. Niks, maar dan ook niks, werd overgeslagen om het dorp perfect te doen voorkomen wanneer de mensen uit omliggende dorpen en zelfs bussen vol uit Juiz de Fora zouden neerstrijken om zich te storten in het feestgedruis. Het dorp Pequeri, kort geleden uitgeroepen als modeldorp voor heel Minas Gerais, zou eens laten zien wat het is om goed georganiseerd te zijn. En een goede organisatie mag wat kosten, naar verluidt 200.000 real. Dat gemeentearbeiders ontslagen worden omdat er geen geld is, is natuurlijk een taboe op deze dagen. En de houten huisjes op de heuvel sluiten we onze ogen voor.
En zo was alles klaar. Een schoon dorp dat feestelijk is versierd met een overdaad aan groen-wit-rood, overal tentjes waar je alles kan eten van pizza tot kippenhart en aan drank vooral bier en canchassa kan krijgen en natuurlijk een overvol programma met veel muziek en meer muziek op twee vaste en één rijdend podium. De eerste morgen begon met een optocht van schoolkinderen verkleed als Paoli Maldini, Galilei Galileo en andere belangrijke Italianen. Ze kregen op alle fronten de eer, behalve bij voetbal. De van Brazilië verloren voetbalfinales werden er nog even stevig ingewreven, je moet ook niet overdrijven. Verder was er overdag een keertje een optocht met oude auto’s, een fietswedstrijd, een stukje volksdans, heel veel lange toespraken en de onthulling van een beeld met de verassende vorm van een laars. Want zoals men bij Poelmo al eens zei: Italië is een goed voorbeeld van de stelling dat de land een vorm van een laars kan hebben.
Ergens aan de zijkant van de grote drukte, dicht bij het kleine podium en de loopbrug van touwen en plankjes die je voor 2 real mocht proberen te passeren, stond de kraam van REMER. Met enerzijds t-shirts, informatiefolders en verkooppraatjes en aan de andere kant panquecas holandes en churrasco de boy, porco & frango. Het laat zich raadden aan welke kant wij ons bevonden. De pannenkoeken gingen niet zo heel hard, alhoewel elke nuttiger zeer tevreden was over het stuk Hollands voedsel met jam. Dus dat stelde tot tevredenheid. Wel hadden we hogere verkoopcijfers verwacht, daar het gehele dorp praat over de hemels blonde vertoning die sinds kort door de straten van Pequeri loopt. Het gaat zelfs zo ver dat een man gratis zijn diensten heeft aangeboden op de boerderij, ‘als ik gratis mag harken, en alleen maar naar haar mag kijken af en toe is het goed’. Maargoed, helaas had het geen effect op de verkoopcijfers. Al probeerde enkele klanten natuurlijk nog wel een versiertrucje uit, maar de meeste struikelden van alcohol of zenuwen zonder een fatsoenlijke volzin te klussen.
Misschien had het zijn invloed op het bakken van stokken met daaraan blokken koe, varken of kip; want dat ging de hele avond en nacht door. Tot in de vroege ochtenduren stond, met name ik, te barbequen en praatjes te houden met mensen die duidelijk eruit zagen alsof ze in de pot met canchassa waren gevallen. Voor het overhandigen nog even door de Faringa, een meelmengsel met een smaakje, en dan maar kauwen. Tussen het bakken door af en toe een rondje lopen voor een drankje voor jezelf en het opsnuiven van het feestgedruis. Het was een in mijn ogen bont gezelschap van verschrompelde oude vrouwen met maskers op, meisjes met schaarse kleding, jongens met teveel testosteron, brede politiemannen met houten stokken en blikjes-rapende-zwervers. Daar tussen nog een groep van mensen die op een feestje afkwamen om ‘eens te kijken’, maar hoe later het werd hoe minder er hier van overbleven. Zoals het Brazilië betaamt klopte er niks van het programma en begonnen bands op hele andere tijdstippen, andere plaatsen en speelden ze een andere tijdsduur. Dit beroofde mij de eerste nacht nog van een eventuele kleine hoeveelheid nachtrust, daar ik de eerste nachtwacht zou houden. Dit wil zeggen slapen in een marktkraam om een dode koe en een bakplaat te bewaken. Maar het programma was minstens 5uur uitgelopen, dus toen de laatste noot was gespeeld door een Braziliaanse hardrockgroep met een dwarsfluit die met recht het predikaat kunnen krijgen ‘spelers-van-de-slechtste-Michael-Jackson-cover’, was het tegen 7en en kon ik het stuk landbouwzeil sluiten en mijzelf proberen nog een kleine 2 uur slaap te geven naast de dode koe. Bij de verwerking van deze koe -van dier in de wei tot churrascostok- heb ik deze week nog een handje geholpen. Maar daar zal ik deze keer niet over schrijven, gezien de vele reacties op het verhaal van de kip. Om het verhaal van het feest af te sluiten: natuurlijk was het leuk. Een prima feest, met af en toe leuke muziek, een goede cultuurervaring en ik heb me prima vermaakt achter de bakplaat. Maar het legt af en toe ( voor wie het wil zien) wel bloot wat een van de problemen is van Brazilië. De ene feestbezoeker is er om grote hoeveelheden geld uit te geven, de ander om de blikjes op te rapen die een ander achteloos neergooit. De kosten voor het feest waren hoog, maar zelfs in een dorp waar het goed gaat, zijn er problemen bij het leven. De Braziliaan leeft bij de dag, en kijkt weinig vooruit. Problemen blijven sudderen en worden nauwelijks structureel aangepakt. Het gaat om lol en voetbal. En een groep rijken begrijpt het, en doet er op een smerige manier zijn voordeel mee.
De informatiekant van de REMERtent werd helaas niet veel bezocht. Mensen uit het dorp kennen het verhaal wel, de andere kwamen voor de drank. Terwijl vorige week nog eens pijnlijk bleek hoe ontzettend hard het werk in de sloppenwijken nodig is. In het tweede verhaal op deze website schreven we dat REMER een huisje laat opknappen in de wijk Manquinhos. De moeder woonde al lange tijd met, ik meen, 5 kinderen in een krot zonder gezonde sanitaire voorzieningen. Uit noodzaak, en omdat het mogelijk was omdat de wijk het haar wel gunde, werd er een nieuw huisje gebouwd. Voor een van haar zonen, die ik hier Julius noem, was het er al vaker sprake van dat hij zou gaan wonen op de boerderij. Het was absoluut belangrijk voor hem. Niet bijzonder slim, lange tijd lijm gesnuift wat hem ook nog eens schade had toegebracht en al in jeugdbendens gezeten. Maar hierbij was hij niet geslaagd en was al eens bont en blauw geslagen na een waarschijnlijk gemaakte fout. Hij heeft wel aangegeven naar de boerderij te willen, maar justitie liet het niet toe. De regel is tegenwoordig: heb je een moeder, dan woon je daar en daarmee uit. En daarnaast is het tegenwoordig haast onmogelijk om kinderen vanuit de staat Rio de Janeiro naar de staat Minas Gerais te verhuizen. Maar wonen bij een moeder, is niet gelijk aan het ‘niet-wonen’ op de straat. Er worden verschillende straatkinderen beschreven. Twee daarvan zijn de volgende: de kinderen die werkelijk geen dak boven hun hoofd hebben en op straat leven, dag en nacht. Een andere is het kind dat een thuis heeft, een golfplaat en een verslaafde moeder waarvan de woonplek niet helemaal duidelijk is telt ook, en verder op straat leeft en overleeft. Tot die tweede categorie behoorde Julius, maar dan wel met een goede moeder. Vorige week hoorde we van Robert dat hij dood is. Samen met 5 leeftijdsgenoten, jonge tieners van rond de 14, vermoord. Alle 6 op andere plekken gedumpt. Een foto van REMER moest er bij te pas komen om hem te kunnen indentificeren. De details weet ik niet. Dat hij was te identificeren is wel al bijzonder, tegenwoordig worden kinderen vaak in een stapel autobanden verbrand om zo de meeste sporen te wissen. Wie de moorden heeft begaan is moeilijk te zeggen. Het kunnen de drugsbendes zijn of de politie. Hoogstwaarschijnlijk was de reden tot de moord een diefstal, een in deze wijken algemeen geaccepteerd motief om iemand te doden. Gek genoeg, in deze wijken zijn geheel andere normen en waarden patronen ontwikkeld. Als je steelt riskeer je de dood. Heb je een slot op de deur, dan kan je die eigenlijk gewoon open laten als je er een paar dagen niet bent. Als men zich houdt aan de, voor buitenstaanders, ingewikkelde sociale patronen kan je wel redelijk prima leven in zo’n wijk. De inwoners hebben dan ook liever een drugsbende, die de ‘normale’ sociale orde bewaakt en tegelijkertijd zijn drugs verhandeld en daarmee wel dood zaait, dan de politie. Want de politie is helemaal verschrikkelijk in veel gevallen. Die gaan een wijk binnen, vermoorden wat mensen en maken daarbij vaak fouten door de verkeerde te pakken of er sterven mensen door rondzwervende kogels; nemen nog je televisie mee en verdwijnen weer. In veel wijken heeft de politie nog nooit iets goeds gebracht, vandaar de intense en begrijpelijk haat tegenover dit vaak zo onprofessionele en corrupte orgaan. Daarnaast bestaan de zogenaamde doodseskaders vaak uit politieagenten en exagenten. Deze eskaders worden ingehuurd door mensen die ‘last’ hebben van straatkinderen, denk aan winkeliers of bewoners, en zij zorgen ervoor dat deze kinderen verdwijnen, wat vaak staat voor een gruwelijke dood. Want voor deze mensen is een straatkind niet veel meer dan een dier.
Voor Julius is het dus te laat. Een plek op de boerderij was voor hem beschikbaar, door justitie niet mogelijk want hij heeft een moeder. En nu, door het leven van de straat en de gevolgen, dood. Waarom stelen ze dan, dacht ik. Als je weet dat het je dood wordt, dan steel je toch niet? Iemand vertelde mij hetvolgende: ‘Vraag een straatkind op dinsdag of hij op donderdag meegaat naar het strand, ze zullen hun schouders ophalen en weglopen. Donderdag bestaat nog niet, het is alleen vandaag. Wil je ze een leuk moment geven, kan dat alleen gelijk. De toekomst is onbekend en onbelangrijk. Ze leven alleen in het nu.’ Dit verklaart ook waarom ze stelen. Als er geld nodig is omdat de honger groot is, of de hang naar crack enorm, maar het geld is er niet; dan rest er voor deze kinderen vaak niks anders dan stelen. Met dus deze gevolgen. Voor zover ik weet was hij niet verslaafd aan crack, maar dan zal het de drang naar iets anders geweest zijn. Het leven is alleen nu, en proberen basisbehoeften te krijgen voor het komende uur of hooguit de middag.
Ik noemde net even de crack. Deze relatief nieuwe drug is momenteel het grootste probleem in deze wijken. De rookbare variant van cocaine wordt verkocht in een mengsel dat bestaat uit de drug, wat restjes marihuana, as en wat andere rommel. Je wil de werkelijkheid van de ellende ontvluchten, gebruikt één keer omdat iemand je wat geeft of omdat je wat koopt van een beetje geld dat je hebt en dan ben je vaak na één keer gebruiken verslaafd. Misschien valt er wat te verdienen in een drugsbende, of andere straatgangs waarin ook kinderen zich vaak groeperen om zo gevaren te weren en een bepaald groepsgevoel en eigenwaarde te creëren. Ben je daar niet geschikt voor; gehandicapt of niet slim genoeg, dan wordt het leven op straat een nog groter gevecht voor het leven. En Julius heeft dat nu verloren. En voor degene die denken dat de kranten bol staan van de moord op 6 kinderen, die heeft het mis. Een lange file is belangrijker. Niemand die er naar kraait, en in de wijk wordt de dood door diefstal geaccepteerd. Overigens zijn de lijken bewust op 6 plekken achtergelaten, om zo voor het grote gedeelte geen verband te zien. Want dode kinderen en jongeren zijn in deze wijken zaken van elke dag. En wat betreft de media sta je als REMER met je rug tegen de muur. Onder de naam van REMER kan sowieso niet. De drugsbendens zouden het werk nooit meer tolereren in de wijk, en je moet ze toch op een bepaalde manier te vriend houden. Overigens zou het ook gevolgen kunnen hebben voor de familie, als blijkt dat zij 'gepraat' hebben. En de politie zou gelijk alles aftappen wat er maar af te tappen valt, want door het vele werk in de wijken weet de organisatie vaak meer dan de politie. En mocht de politie het verband van 6 kinderen weten, komt er ongetwijfeld een waardeloze inval waarbij veel slachtoffers vallen. Dus zelfs anoniem is het niet mogelijk. Er vallen dodelijke, onschuldige slachtoffers en de wijken gaan de politie nog meer haten. Nog meer kinden vervallen in gangs tegen de politie en komen in aanraking met drugs...enzovoort. Het enige wat gedaan kon worden is betalen voor een waardige begrafenis, want anders wordt er gewoon een gat op een stukje onbestemde grond gevuld en toegedekt met donkere aarde. De begrafenis is betaald en gehouden op dezelfde dag, zoals normaal is in Brazilië. Toch nog een stukje waardigheid.
Is er dan niks mogelijk? Momenteel zijn vijf wijken ‘ontruimt’. De BOPE valt in dit geval de wijk binnen. Een enorm getrainde politie-eenheid in het zwart die onherkenbaar en op para-militaire wijze in een keer de hele wijk ‘zuivert’ (zie film Tropa de Elite). Natuurlijk vallen er ook dan slachtoffers maar, het zijn niet die zinloze speldenprikjes die enkel wat dood en haat brengen. Als de BOPE weg is, en alles wat met drugs te maken heeft, heeft vernietigd, worden er overal politieposten geplaatst. In deze posten zitten agenten die net beginnen en van de nieuwe politieschool komen. Agenten die niet corrupt zijn en opgeleid zijn volgens een nieuw systeem. Werkt dit, ja. In de wijk Pedro Lisa hebben wij het zelf gezien. Er is misschien nog wat kleine handel, maar de wijk is veilig. Het probleem is natuurlijk wel dat het zich gewoon verplaatst naar een andere wijk. Dus nu 5 wijken gehad, misschien nog wel een paar honderd te gaan.
Komende vrijdag gaan we naar Rio. Vrijdag, zaterdag en zondag gaan we (als het goed is met Isaaki, een Braziliaanse vriend en ex-straatjongen) de stad verkennen. Foto van het Christusbeeld, op de Copacabana een ijsje eten. Van maandag tot vrijdag hopen we te werken in de verschillende huizen in Rio en op de straat. Hopelijk kunnen we een druppeltje bijdragen aan verbetering.
Tot zover weer een update uit Brazilië. Van Pequeri tot Rio, alles is in dit land mogelijk. Helaas maar voor een paar mensen. Ik las dat nergens de inkomensongelijkheid ter wereld zo hoog is. Ik kan op het oog helaas niet ontkennen dat het niet zo is. Daarnaast lijkt niet alleen het straatkind met de dag te leven, maar veel bestuurders ook.
Voor een ieder veel liefs en al het goeds!
Marieke en Rogier
Ps: de titel van het verslag is ontleend aan de slogan van Pequeri – Pequeri, tutti buona gente
-
10 September 2009 - 00:16
Berna:
Marie, ik neem in oktober een pakje haarverf voor je mee. Je mag kiezen: zwart of donkerbruin.
Beso grande!
P.S. Oma, als u dit leest, en ik weet dat u dat doet, dat betekent dikke kus en het is spaans :) -
10 September 2009 - 06:21
Thijs:
welbespraakt als jij bent kun je ook nog een aardig verhaaltje schrijven Toes! Nice, vanuit Nederland een hartelijke groet -
10 September 2009 - 06:48
Liesbeth:
Alweer een prachtig verhaal,maar de tranen staan wel in m'n ogen.
Doe voorzichtig!!!
Misschien lijkt een druppeltje voor een straatkind soms wel een emmer.
Gods Zegen .
liefs mama -
10 September 2009 - 08:20
Wullem:
Dank voor het verhaal, 'k lees het de leerlingen voor. Pas goed op je blonde verschijning en jezelf.
x,
W. -
10 September 2009 - 09:02
Annieeee:
WOW weer een indrukwekkend verhaal!!
Een geslaagd feest (jammer van de pannekoeken), maar wat een heftig verhaal daarop volgend!!
Het doet al heel wat met je als je dat zo leest, laat staan als je dr zo dicht op zit!!
Heel veel succes!! -
10 September 2009 - 09:57
Piet En Mieneke:
Hoi Rogier @ Marieke,
Wat een indrukwekkend verhaal. Wat is de nood toch hoog in dit fantastisch mooie land. Jullie inzet zal zeker zijn uitwerking niet missen! Blijf voorzichtig en voor de komende tijd heel veel sterkte en wijsheid.
liefs Piet en Mieneke -
10 September 2009 - 10:39
Gert/ine:
Hi Marie en Rogier,
Ongelofelijk om al die verschillen te zien.
Feest maar ook armoe.
Wat hebben we het hier toch goed, zitten aan de macaroni en lezen ondertussen dit onwezelijke verhaal.
Heel veel sterkte het moet pijn doen om kinderen zo te zien lijden.(je krijgt het er al koud van als je het leest)
Maar het is wel zo dat jullie nu ook geluk brengen,prachtig dat jullie dit werk doen.
Het lijkt me idd een goed idee als Marie die prachtige lokken van haar donkerder maakt..maar goed dan blijft het nog een mooie meid.
Heel veel suc6 met jullie verdere werk.
en veel plezier in Rio
xxx
-
10 September 2009 - 15:18
Jacoline:
Hoi Marieke en Rogier,
Goed om jullie verhalen te lezen. Succes van de week in Rio, geniet van het moois en sterkte bij het werk. Vai com Deus.
Jacoline -
10 September 2009 - 17:53
Greet:
Ik heb het boek "Gods hart voor kinderen" gelezen van Jeanette Lukasse. Zij werkte op dezelfde manier met kinderen in Belo Horizonte. Het komt helemaal overeen met jouw verhaal, Rogier.
Wees wel voorzichtig.
Gods Zegen.
xxx mama -
10 September 2009 - 19:48
Broer H:
idd bizarre tegenstellingen!
doe voorzichtig
adios -
10 September 2009 - 20:16
Marco En Janny:
We waren weer helemaal ontdaan van je verhaal.
Ons bezoek samen met jullie aan Macinhos stond ons weer helemaal voor de geest. En wat kun je kwaad worden op zo'n overheid! Heel veel sterkte in Rio. -
10 September 2009 - 21:51
Rogier & Marieke Toes & Van Den Pol:
Rectificatie op bovenstaand bericht: we gaan toch niet naar Rio volgende week. Zal wel een week binnenkort zijn, maar een andere dus. 'Soms' lopen dingen anders in Brazilië. Bedankt voor de reacties! Groeten! Marieke en Rogier -
11 September 2009 - 08:49
Grietjevdh:
Wat is Brazilië een land vol tegenstellingen !!
Zo veel goeds, maar ook zo corrupt.
Blijf positief !!
Jullie zijn al zo goed aan het werk. Kijk maar veel naar de kinderen waar je dagelijks mee te maken krijgt - daar doe je het OOK voor en zij ervaren jullie als "een warme deken".
Veel succes !!
Liefs van Grietje -
11 September 2009 - 11:36
Jos:
Heel erg heftig zeg...
Mail volgt nog, Ro.
-
11 September 2009 - 16:51
Nees Achterberg:
Mooi beschreven, maar wat intens triest, het verhaal van Julius. Voor hem te laat! Gods Zegen toegewenst bij jullie mooie werk! Groeten (tante) Nees. -
15 September 2009 - 21:50
Tali:
Berna je blijft gewoon van die mooie blonde lokken af.
Ro loopt waarschijnlijk trots met zijn ega te pronken in het verre sambaland.
Kuzzje van Bram -
16 September 2009 - 07:32
Siem En Ria:
Hallo Marieke en Rogier,
heb net jullie verhaal gelezen en inderdaad jullie hebben je belevenissen weer 'mooi' en levendig beschreven. Wij blijven jullie volgen en wensen jullie Gods zegen toe!!
Lieve groet vanuit Moordrecht van Siem en Ria
Ps doe iedereen de hartelijke groeten en geef de kinderen een dikke knuffel van ons.
-
17 September 2009 - 13:35
Corine:
Het is superwaardevol om jullie te kunnen volgen met jullie uitgebreide verhalen.
Bedenk ook hoeveel levens jullie nu wél POSITIEF beinvloeden daar, ik ben trots op jullie!
pas goed op elkaar,
dikke kus, Corine -
22 September 2009 - 15:52
Maarten :
He Marieke & Rogier,
mooie, leuke en indrukwekkende verhalen om te lezen!
Geniet er van!
Maarten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
